Αλήθεια, εσύ έχεις παρατηρήσει τις κινήσεις ενός μαέστρου; Έχεις συναισθανθεί το πάθος του όταν διευθύνει; Με ποιον τρόπο; Σε συνεπήρε η κίνησή του ή η μουσική που ακολούθησε;
Αλήθεια, πώς μπορεί να διευθύνει μια χορωδία ένας μαέστρος, αν οι άνθρωποι της χορωδίας δεν μπορούν να τον δουν;
Αυτό ζητήσαμε από την Κάτια Μολφέση στο MusicKey Project 2018. Η Κάτια Μολφέση κλήθηκε να διευθύνει μια ιδιαίτερη χορωδία.
Μία χορωδία διαφορετική από τις άλλες.
Μία χορωδία μεικτή από ανθρώπους με και χωρίς πρόβλημα όρασης. Μια χορωδία 30 ανθρώπων, ποικιλόμορφη ακόμα και στο επίπεδο μουσικής γνώσης, αποτελούμενη από ερασιτέχνες μέχρι επαγγελματίες.
Κι αν ακόμα προσπαθείς να καταλάβεις γιατί η συγκεκριμένη μαέστρος έχει τον τίτλο της μοναδικότητας, διάβασε παρακάτω και θα καταλάβεις.
Γιατί είναι, λοιπόν, η Κάτια Μολφέση τόσο μοναδική;
- Είναι εξαιρετική στη δουλειά της ακόμα και όταν οι μουσικοί δεν μπορούν να έχουν παρτιτούρες στα χέρια τους, όπως ανέφερε η Sophia.
- Ταλαντούχα και ξεχωριστή. “Αγαπά αυτό που κάνει και φροντίζει να μεταδώσει το πάθος της σε εμάς“, όπως αναφέρει η Veronica.
- Είναι πυξίδα. Με μέσο την μουσική οδηγεί την χορωδία στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ είναι δίπλα στους μουσικούς ακόμα κι εκτός προγράμματος, αν αυτό χρειαστεί, όπως αναφέρει η Orr.
- Είναι ηγέτης. Παραμένει προσηλωμένη στο στόχο και κατευθύνει την χορωδία σε αυτόν, ενώ παράλληλα, διατηρεί χιουμοριστική διάθεση, συνεχίζει η Orr.
- Γιατί μπορεί να χαμογελάει ακόμα και όταν όλα μοιάζουν δυσοίωνα, προσθέτει η Déborah.
- Μπορεί να οδηγήσει και να ηγηθεί σε μία ομάδα διαφόρων μουσικών μονοπατιών και εμπειριών.
“Lots of respect for this woman, and a big thumbs up”, λέει ο Youssri. - Γιατί έδεσε και κινητοποίησε την χορωδία στις δύσκολες στιγμές. Μέσα σε μία εβδομάδα!!!
- Γιατί έβαλε σε τάξη μία ομάδα νέων ανθρώπων, που συχνά έμοιαζαν με νηπιαγωγείο…
- Γιατί ήταν δίπλα μας όταν το χρειαζόταν ο κάθε ένας ξεχωριστά.
- Γιατί μας έκανε να τραγουδάμε, ακόμα και όταν έλειπε!
- Γιατί δέχτηκε την πρόκληση.
- Γιατί ξεπέρασε τα όρια της… και τους φόβους της!
- Γιατί κράτησε όσα γνώριζε, αλλά προσάρμοσε όσα έπρεπε.
- Γιατί τα πόδια της πονάνε ακόμα, αφού ήταν το μέτρημα μας (κάθε χτύπος της στο πάτωμα της σκηνής).
- Γιατί τόλμησε να πάρει το ρίσκο.
- Γιατί έχω φτάσει στο 16 και ακόμη δεν έχω περιγράψει ούτε τα μισά!
Γιατί –είναι και πλέον επίσημο- μπορεί να διευθύνει μία χορωδία ακόμα και όταν οι μουσικοί δεν μπορούν να την δουν (όμως, όλοι μπορούν να την νιώσουν).
Γιατί όσα άρθρα και να γραφτούν, δεν θα μπορέσουν ποτέ να περιγράψουν αυτό που συνέβαινε στις πρόβες και στη συναυλία. Καθώς και σε καμία περίπτωση, δεν θα μπορέσουν να περιγράψουν την μοναδικότητα της Κάτιας Μολφέση!
Όμως, λίγο πριν κλείσει αυτό το άρθρο, θα ήθελα να αναφερθώ στην τελευταία φράση του Ibrahim κατά την συναυλία:
“Thank YOU, teacher!”
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση η λέξη «δασκαλός» δεν χρησιποιείται ως προσδιορισμός επαγγέλματος. Χρησιμοποιείται ως αξίωμα!
Όπως έγραψε η Orr: “Katia, if we could repeat it one more time, I think we all agree it would be with great pleasure”.
Αρθρογράφος: